MAG (obecnie Instrumentarium) jest stacją – laboratorium do tworzenia muzyki i efektów wizualnych. Stacja wyposażona jest w system nowatorskich instrumentów i kontrolerów, za pomocą których obsługujący je artysta komponuje lub wykonuje wcześniej skomponowany audiowizualny performans.
Obiekty sterujące nie przypominają znanych instrumentów i nie jest to przypadek – usunięcie powszechnie rozpoznawalnych przedmiotów z przestrzeni, w której odbywa się performans, pozwala na wykreowanie przekonującej rzeczywistości scenicznej, zdolnej pochłonąć uwagę widza. Jednym z podstawowych założeń, jakie przyjąłem projektując MAG, było zrytualizowanie interakcji poprzez stworzenie narzędzi, które zmuszałyby użytkownika do działania w sposób nieuchronny przypominającego jakąś tajemniczą i fascynują ceremonię. Rytuał powoływany jest więc do życia jako przewidziany rezultat poruszania się w środowisku współpracy człowieka z maszyną; u podstaw takiego myślenia o interfejsie użytkownika leżała potrzeba wyeksponowania procesów stojących za zmianami w warstwie dźwiękowej i wizualnej. Interakcja ze stacją zawiera atrakcyjną logikę czytelną zarówno dla widza, jak i performera. Owa podwójna czytelność przejawia się w rodzaju komunikatów oraz w umiejętnym sposobie ich adresowania.
Przemek Ostaszewski to rzadki przypadek projektanta, który potrafi łączyć rzetelne projektowanie z tworzeniem prac wykraczających poza potocznie rozumiane wzornictwo, anektując przestrzeń zarezerwowaną dla sztuki. Taka właśnie jest jego praca magisterska, czyli stacja-laboratorium służąca do tworzenia muzyki i jednocześnie efektów wizualnych. Jest ona wyposażona w system nowatorskich instrumentów i kontrolerów, za pomocą których obsługująca je osoba wykonuje audiowizualny performans.
Ten zestaw niezwykłych instrumentów pozwala na budowanie relacji między ruchem ciała i dźwiękiem. Osoba znajdująca się na scenie wydaje się scalona z dźwiękiem, który wytwarza. Innymi słowy, staje się tancerzem, performerem i muzykiem w jednej osobie.
Wizualna odmienność poszczególnych elementów składających się na pracę dyplomową oraz specyfika interakcji pomiędzy performerem a maszyną-instrumentem stwarzają swego rodzaju teatralizację wydarzenia (koncertu/performansu), które wykracza poza znane widzom granice kulturowych „skryptów” gatunków i buduje specyficzną atmosferę właściwą rytuałowi i ceremonii, jakkolwiek byłyby one współczesne i zanurzone w dzisiejszej kulturze technologicznej.
dr hab. Jarosław Kozakiewicz, prof. ASP
Ur. 1985; studiował na Wydziale Wzornictwa ASP w Warszawie (2005–2014). Finalista konkursu na stypendium im. Wandy Telakowskiej Young Design, Instytut Wzornictwa Przemysłowego, 2011. Stypendium artystyczne Prezydenta Miasta Białegostoku – Młodzi Twórcy, 2014. Zajmuje się projektowaniem produktu i grafiki, muzyką, jest autorem projektów audiowizualnych, instalacji i scenografii. Wraz z Małgorzatą Żółkiewską założył multidyscyplinarne studio projektowe Multiversal. Jego prace były prezentowane na licznych wystawach i pokazach, m.in. w Białymstoku, Londynie, Paryżu i Berlinie.