Od pierwszego spotkania z Mateuszem Machalskim coś mnie tknęło. Luzak, dresiarz, wysoki, modnie wystrzyżony, mówił od niechcenia, potoczyście – bez kropek i przecinków. Ten facet to jest ktoś! Przyszedł do naszej pracowni zapisać się na specjalizację. Oglądaliśmy z dr. Jakubem Wróblewskim jego prace z pierwszych lat studiów, zainteresował nas i zaczęliśmy współpracę. Przez całe studia obserwowałem jego rozwój w pracowniach rysunku i malarstwa, cieszyły mnie i nadal podobają mi się jego obrazy namalowane w pracowni prof. Henryka Gostyńskiego. Dobrze rysuje, myśli i dobrze sobie radzi z grafiką projektową. Ma opanowany warsztat, swobodnie, twórczo, z wyobraźnią korzysta z programów komputerowych, łatwo przyswaja nowości, szybko się uczy. Już na samym początku szczególnie rzetelnie zainteresował się typografią. Projektując fonty na potrzeby różnorakich technologii cyfrowych, zdobył bardzo dużą wiedzę z zakresu tej sztuki, ale najważniejsze że wyszlifował swój gust na najwyższy znany mi poziom. Rozumie literę, jej przeznaczenie i jej rodowód. Jego praca dyplomowa zasługuje na najwyższe laury. Gratulacje!

prof. Stanisław Wieczorek

Cudowną cechą wolności jest to, że umożliwia dokonywanie wyboru, nawet jeśli, jak mawiają, rzecz jedynie sprowadza się do możliwości wybrania klatki, w której przyszło nam siedzieć (lub w której nam wygodnie).

Projekt „oczka” to zaproszenie do gry, w której widz zostaje zaciągnięty przed ołtarz zbudowany z motywów określonych przez autora jako wagino-oka.

Każda gra ma oczywiście swoje zasady, które musimy zaakceptować, biorąc w niej udział.

Prawa autora projektu umożliwiają mu wybór narzędzi, gwarantują swobodę języka, którym zechce przemówić do widza oraz zapewniają pełną dowolność osadzenia w kontekście. Oko, rycina, multiplikacja, tapeta, to oczywiście było, ale kto zabroni bawić się formą. Ciążący ku ziemi balast zostaje odcięty, a zbędnej nadbudowy nie ma co się doszukiwać. Prostota jest, jak wiemy, szczytem wyrafinowania. Grafika warsztatowa, co sam autor przyznaje, została wybrana do realizacji projektu ze względu na jej fakultatywność, nieobligatoryjność, a przede wszystkim możliwości PRO-kreacyjne, to jest dowolność multiplikacji, chodzi bowiem o RE-produkowanie.

Wolność widza sprowadza się do możliwości odmówienia wzięcia udziału w grze albo też sprowokowany do akcji widz może nagiąć zasady (które, jak niektórzy mawiają, istnieją po to, by je łamać). W tym przypadku trudno ocenić, kto wygrywa w pojedynku na spojrzenia – para oczu widza kontra tapeta oczek. Patrzymy, zerkamy, ale czy w tym samym czasie nie zachodzi tu sprzężenie zwrotne i to nie my jesteśmy podglądani i oceniani? Być może nie należy rzeczy traktować zbyt serio, zmrużmy zatem powieki, przymknijmy oczy na to, co się nam nie podoba, a dostrzeżemy jak autor, stemplując kolejne metry przestrzeni, ironicznie puszcza do nas oko.

Promotor
prof. Błażej Ostoja Lniski

Tekst
mgr Mgdalena Boffito